Wat was de vraag?

We voeren gesprekken met 150 burgers tijdens de Praat Mee tafels. Maar niet iedereen kan of wil aansluiten bij een bijeenkomst met 150 personen. Sommige stemmen worden daar niet gehoord. Wil jij ervoor zorgen dat al die andere stemmen ook gehoord worden? En neem iemand mee die deze verhalen op kan tekenen.

Waarom was het nodig?

In dit grote proces is het belangrijk dat iedereen gehoord wordt. Zodat we alle perspectieven kennen. En de verhalen horen van de echte mensen. De kleine soms schrijnende verhalen die kleine of grote vragen verhullen. En ook de ideeën van deze mensen. De kleine, de grote, de vernieuwende en de alledaagse.

Het gesprek voeren is een onderdeel, het gesprek vastleggen was een tweede. Dat deed ik samen met Angela van Kruisbergen gespecialiseerd in communicatie én tekenaar.

Wat werd er mogelijk gemaakt?

Door de mensen te bezoeken. In hun eigen huiskamer, in een ontmoetingsruimte of kantine. Door daar te zijn waar de mensen ook zijn, konden we naar hun verhalen luisteren. Dus we reisden af naar de mijnstreek. We bezochten de huiskamers van het Leger des Heils. We waren te gast bij de ouderenraad van Kerkrade en de cliëntenraad van een ouderenzorg organisatie. We spraken met mensen met niet aangeboren hersenletsel, waren te gast in een woonvorm van de ggz, we lunchten in het stadion van Fortuna Sittart met mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. We dronken koffie in de dak- en thuislozenopvang, spraken ouders van jonge kinderen op het schoolplein en pubers over hun ouders op het hockeyveld. En tot slot aten we samen met mensen met een bi-culturele achtergrond tijdens een Iftar.

En we luisterden naar alle verhalen. Hieronder mijn beleving van een van deze dagen.

Ik zag vandaag een mevrouw die haar snor had geschoren, maar een beetje slordig.
Een meneer met helblauwe ogen voor wie het allemaal een beetje (veels) te snel ging, maar wel had onthouden dat ik in Nijmegen woonde en dat je daar mooi kan fietsen.
Een meneer met een kunstgebied van de action, zo wit waren zijn tanden als hij sprak.
Een meneer die zo verdrietig was dat er alleen maar boosheid tussen zijn lippen vandaan sijpelde.
En vele meneren en mevrouwen die de weg in ons land kwijt waren. Ze begrijpen niet waarom er niet een gewoon mens met hen praat over de pijn die ze voelen, het huis dat ze zoeken, het verdriet dat ze hebben. Waarom moet dat langs keuzemenu’s, zuilen, zes dokters, brieven en WMO-loketten. Waar is de mens die niet denkt aan zijn baan, haar werktijden, de regels, maar gewoon luistert? 
Mag ik alsjeblieft een dokter die ik herken als ik hem zie. Mag ik een praatje maken in de wachtkamer van de huisarts of in de bushalte? Is er een plek waar ik heen kan gaan als ik in het ziekenhuis lig om even te kletsen? 

Alle informatie over de praat mee tafels vind je hier Praat Mee tafels Burgerkracht Limburg
De verslagen van al onze gesprekken vind je hier Verslagen wijkdialogen
Een interview met Lea Bouwmeester over het volledige proces Interview Nummer 1